Een groot aantal rijken in Azië (Turkije, Perzië, Afghanistan, Siam, Nepal, Tibet, China en Japan) heeft nooit rechtstreeks Europees bewind gekend. Wel stonden ze nu en dan en min of meer onder invloed ervan en werden hun grenzen herbepaald door de koloniale machten. Pas tijdens de 19^e eeuw werd door de Europeanen het concept van de moderne staat geïntroduceerd, met grenzen die vaak in Parijs of Londen ontworpen werden, zonder veel kennis van de economische of menselijke realiteit. Als gevolg van het voortbestaan van die demografisch belangrijke en cultureel hoogstaande beschavingen hebben de grenzen in Azië eerder een sociale dan een geografische oorsprong. Immers, enkel beschavingen hebben de mogelijkheid een grote ruimte te ‘markeren’, er grenzen aan op te leggen en ze te behouden. De grenzen op dit continent zijn dan ook vaak van een respectabele ouderdom, ondersteund door een diplomatieke traditie inbegrepen archivering en cartografering, alsook de onderhandeling van grensverdragen. De koloniale machten, al bij al toch aan de basis van 80% van de grenslijnen, hebben echter toch grensproblemen nagelaten: aangezien niet steeds de drie traditionele stadia van grenslegging werden gevolgd, waren er vaak onnauwkeurige beschrijvingen van staatsgrenzen uit die tijd. De interne koloniale grenzen waren niet steeds met precisie bepaald geworden en bijgevolg niet echt geëigend om tot internationale limieten bevorderd te worden na de koloniale tijd. De grensgeschiedenis van Azië verschilt sterk van regio tot regio. Meer 33_azië.pdf (75,6 kB)

Belangrijke publicaties

Alle publicaties 33_azië_leeswijzer.pdf (109,7 kB)