Origineel was de Vlaamse politicus Ludo Dierickx: hij verkoos toevallige en arbitraire grenzen, die juist het relatieve van grenzen zou aantonen en de solidariteit over de grenzen bevorderen. 

Dat volledig gratuite hertekenen van grenzen is echter, zoals sommige 19^e eeuwse Afrikaanse staatsgrenzen aantonen, nefast gebleken: het is ook een procédé om de geschiedenis uit te vlakken, wat typisch is voor totalitaire regimes. 

Een perfide vorm daarvan is gerrymandering, het hertekenen van de grenzen van een kiesdistrict op zodanige wijze dat een bepaalde politieke partij daar voordeel uithaalt bij de verkiezingen. De term is afgeleid van Elbridge Gerry, de gouverneur van Massachusetts, wiens partij de grenzen van die Amerikaanse deelstaat in 1812 hertekende. De kunstenaar Gilbert Stuart zag op de kaart dat één van de nieuwe districten de vorm van een salamander had. Hij hertekende op zijn beurt de kaart van Massachusetts in de vorm van een salamander: het resultaat werd door kranteneigenaar Russel in Boston ‘gerrymander’ gedoopt. 

Een extreem geval van deze praktijk deed zich in de Filippijnen voor waar dictator Ferdinand Marcos de grenzen van de provincie Apayao-Kalinga zodanig verschoof dat het zijn profiel verkreeg (uitkijkend op zijn geboortestreek).

Een meer beredeneerde vorm, zoals onlangs gesuggereerd door een Nederlandse auteur, zou zijn om een ‘VN-organisatie van Ruimtelijke Ordening’ op te richten om de staatsgrenzen te hertekenen. Hij opperde daarvoor twee criteria: de mening van de bevolkingsgroepen waar ze willen wonen en de effectiviteit van de grenzen voor het realiseren van de gestelde beleidsdoeleinden.